Wyrok NSA z dnia 7 października 1998 r., sygn. SA/Rz 308/96

Ustalając, czy nastąpiło opuszczenie lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ należy badać zamiar osoby, która ma być wymeldowana. Zamiar ten ma bowiem istotne znaczenie, przy ocenie, czy do opuszczenia lokalu w rozumieniu tego przepisu rzeczywiście doszło.

Ocena jednakże owego zamiaru nie może się sprowadzać do bezkrytycznego przyjęcia oświadczeń osoby dotyczących jej woli wewnętrznej z pominięciem czynników obiektywnych pozostających w sprzeczności z tą wolą i uniemożliwiających jej realizację. Przez termin "zamiar" w przypadku opuszczenia miejsca pobytu należy bowiem pojmować nie tylko wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustaleniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby. Dla jego oceny istotne znaczenie mieć będzie, czy okoliczności istniejące w sprawie potwierdzają wolę wewnętrzną zainteresowanego, czy też pozostają z nią w sprzeczności. Do okoliczności takich należeć będą między innymi: koncentracja interesów życiowych w danym miejscu /przebywanie w nim w sensie fizycznym, praca, nauka/ a także obiektywna możliwość realizacji woli przebywania w nim.