Wyrok NSA z dnia 22 maja 1998 r., sygn. I SA/Lu 494/97

Art. 110 Kpa odnosi się do stabilizacji /trwałości/ treści rozstrzygnięcia konkretnej sprawy, kończącej wszelkie wahania co do jej załatwienia i uniemożliwia organowi zmianę własnego stanowiska wyrażonego w już doręczonej lub ogłoszonej decyzji, o ile przepisy tego kodeksu nie stanowią inaczej.

Nie daje jednak podstaw do przyjęcia, że stanowisko wyrażone przez organ w jednej konkretnej sprawie, wiąże ten organ także w innych sprawach.

UZASADNIENIE

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji pod względem jej zgodności z prawem /art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ zauważyć na wstępie należy, że - wbrew pozorom - między stronami nie istnieje spór co do charakteru zaskarżonej decyzji, gdyż zarówno skarżący, jak i Izba Skarbowa, zgodnie i - w świetle prawa - trafnie traktują tę decyzję jako decyzję określającą /deklaratywną/. Taki właśnie charakter tej decyzji wynika z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ w związku z art. 44 i art. 45 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416/.