Wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 1998 r., sygn. I SA/Kr 1147/97

1. Według art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkie dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21 i zwolnionych od podatku na podstawie odrębnych przepisów. Zarówno art. 21 wymienionej ustawy podatkowej, jak też odrębny przepis, tj. par. 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 1995 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 35 poz. 173 ze zm./ nie wymienia uzyskanych przychodów z tytułu dokonywanych przez zakłady pracy zwrotów kosztów codziennych dojazdów do pracy jako wolnych od podatku.

Stąd też świadczenia wypłacane sędziom w tym zakresie, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiące przychód ze stosunku służbowego podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

2. Źródłem przejściowego finansowania przez sędziego kosztów dojazdu do pracy jest więc w istocie ta część wynagrodzenia za pracę, która odpowiada kosztom jego uzyskania i dlatego nie można przyjąć, że przy zwrocie kosztów dojazdu do pracy sędzia jest opodatkowany po raz drugi.

3. Z punktu widzenia art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, zwrot kosztów dojazdu do pracy, o którym mowa w art. 75 par. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych /Dz.U. 1994 nr 7 poz. 25 ze zm./ jest świadczeniem nieodpłatnym.