Wyrok NSA z dnia 22 stycznia 1998 r., sygn. I SA/Kr 829/97

1. Zwrot kosztów dojazdu do pracy, o którym mowa w art. 56 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o Prokuraturze /Dz.U. 1991 nr 25 poz. 103 ze zm./, jest świadczeniem nieodpłatnym w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.

2. Stwierdzenie nieistnienia obowiązku podatkowego bądź sprostowanie obliczenia podatku oraz zwrot niesłusznie pobranej kwoty na podstawie art. 175 par. 1 Kpa, możliwy jest do czasu złożenia zeznania o rocznym dochodzie. Art. 45 ust. 6 zd. pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wiąże bowiem z tym zeznaniem domniemanie prawidłowości wynikającego z niego podatku. Z przepisu tego wynika również, że powyższe domniemanie jest obalane przez wydanie decyzji, w której Urząd Skarbowy określa inną wysokość podatku. Oznacza to, że w przypadku gdy podatek wynikający z zeznania o rocznym dochodzie jest prawidłowy, Urząd Skarbowy odmawia określenia podatku w innej wysokości.