Wyrok NSA z dnia 19 lutego 1998 r., sygn. I SA/Ka 1254/96

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego powszechnie przyjmuje się, że jeżeli strona nie cofnęła odwołania /art. 137 Kpa/, co byłoby równoznaczne z wystąpieniem o umorzenie postępowania odwoławczego /art. 105 par. 2 Kpa/, brak jest podstaw do umorzenia tego postępowania jako bezprzedmiotowego tylko z tego powodu, że strona wykonała decyzję nieostateczną.

UZASADNIENIE

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem Izba Skarbowa dopuściła się szeregu istotnych uchybień natury proceduralnej jak i dokonała wykładni przepisów prawa ze szczególnym ich naruszeniem.

Stosownie do art. 104 par. 1 Kpa organ administracji państwowej jest zobowiązany do załatwienia sprawy będącej przedmiotem prowadzonego przez ten organ postępowania administracyjnego w formie decyzji, chyba że przepisy Kodeksu stanowią inaczej. Zgodnie z art. 104 par. 2 Kpa należy przyjąć, że decyzje rozstrzygają sprawę co do jej istoty w całości lub w części /decyzje merytoryczne/ lub w inny sposób kończą postępowanie w danej instancji /decyzje pozamerytoryczne/. Do ostatniej kategorii decyzji należą decyzje o umorzeniu postępowania wydawane na podstawie art. 105 Kpa Przesłanką obligatoryjnego umorzenia postępowania administracyjnego jest bezprzedmiotowość postępowania, co zobowiązuje właściwy organ administracji państwowej do ustalenia istnienia tej przesłanki.