Wyrok NSA z dnia 13 lutego 1998 r., sygn. I SA/Gd 1071/96

1. Wymagane prawem zeznanie podatnika zawiera oświadczenia wiedzy, a nie woli. Winno być ono prawdziwe pod rygorem skutków karnych /art. 86 i art. 88 ustawy karno skarbowej/. Nie może zatem być złożone przez pełnomocnika, a tylko wyłącznie przez podatnika /bądź jego ustawowego przedstawiciela/.

2. Postępowania podatkowe oraz sądowe o dział spadku normalnie nie powinny pozostawać ze sobą w związku. Organy winny bowiem podstawę opodatkowania ograniczać do wartości majątku ujawnionego na podstawie zeznania podatnika. Późniejsze zaś ujawnienie w wyniku ponownego postanowienia sądu powszechnego o dziale spadku innych nie opodatkowanych wartości będzie uzasadniać wznowienie postępowania podatkowego. Taki zwykły stan rzeczy może ulec zmianie w sytuacji, kiedy zeznania więcej niż jednego spadkobiercy są rozbieżne i jednocześnie istnieje rozbieżność ich interesów, polegająca na tym, że spadkobierca znajdujący się w posiadaniu majątku spadkowego usiłuje pomniejszyć jego wartość, zaś spadkobierca pozbawiony posiadania usiłuje wykazać wartość większą, i to nie dla potrzeb postępowania podatkowego, lecz działowego. Zaistnienie takiego sporu na etapie postępowania podatkowego poprzedzającego sądowe postanowienie działowe, może stwarzać podstawę do zawieszenia postępowania podatkowego do czasu ponownego rozstrzygnięcia o dziale spadku /art. 166 w zw. z art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa - obecnie art. 201 par. 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej/.