Wyrok NSA z dnia 22 listopada 1996 r., sygn. I SA/Wr 467/96

Ustawowe prawo zastawu służące Skarbowi Państwa na rzeczach ruchomych, których własność została przeniesiona na bank, ma moc obowiązującą do czasu zaspokojenia się wierzyciela z rzeczy objętych zastawem.

oddala skargę.

UZASADNIENIE

Urząd Skarbowy w F. postanowieniem z 10 listopada 1995 r. odmówił uwzględnienia wniosku Banku Gospodarki Żywnościowej Spółki Akcyjnej Oddział w W. o wyłączenie spod egzekucji rzeczy ruchomych, zajętych w Zakładzie upadłej Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B., które to ruchomości zostały przewłaszczone na zabezpieczenie udzielonych Spółce przez Bank Gospodarki Żywnościowej kredytów bankowych. W uzasadnieniu decyzji wskazano na piętnaście tytułów egzekucyjnych wydanych od 24 marca 1994 r. do 7 stycznia 1995 r., na podstawie których zajęto przedmiotowe ruchomości. Stwierdzono, że upadła Spółka jest dłużnikiem Skarbu Państwa z tytułu zobowiązań podatkowych za okres od lutego 1992 r. do grudnia 1994 r. W chwili zawarcia przez bank umowy przewłaszczenia ze Spółką B. /z 9 czerwca 1993 r., aneksowanej 24 czerwca 1994 r./, istniejące zobowiązania podatkowe korzystały z prawa zastawu na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 23 oraz art. 49 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./. Ustawowe prawo zastawu uprawnia Skarb Państwa do dochodzenia zaspokojenia zobowiązań podatkowych z zajętych ruchomości bez względu na to, czyją się stały własnością. Jako podstawę rozstrzygnięcia powołał organ pierwszej instancji przepis art. 38 par. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1996 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./.