Wyrok NSA z dnia 3 kwietnia 1996 r., sygn. SA/Bk 146/95

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./, w brzmieniu nadanym w art. 9 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 74 poz. 443/ podatnicy byli zobowiązani składać urzędom skarbowym zeznania według ustalonego wzoru o wysokości dochodu osiągniętego w ubiegłym roku, wstępnie do dnia 1 marca następnego roku podatkowego i w tym terminie wpłacić różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku lub daty powstania obowiązku podatkowego.

Do powstania zobowiązania podatkowego w 1990 r. nie była konieczna decyzja organu podatkowego ustalająca wysokość tego zobowiązania wydawana w trybie przepisów art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./, gdyż zobowiązanie podatkowe powstawało z mocy samego prawa, a urząd skarbowy określał podatek w trybie przepisów art. 5 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych tylko wówczas, gdy należny podatek za rok 1990 był w innej wysokości niż wynikający z zeznania złożonego przez podatnika.