Wyrok NSA z dnia 24 lutego 1995 r., sygn. III SA 19/94

1. Skoro zgodnie z art. 202 par. 2 zdanie drugie Kpa organ może w terminie 30 dni w trybie autokontroli, uznając skargę za słuszną w całości, zmienić lub uchylić decyzję na zasadach określonych w art. 207 par. 2 Kpa, to jest w przypadku "lżejszych" uchybień prawa materialnego, czy też procesowego, w stosunku do uchybień przewidzianych w art. 207 par. 3 Kpa, to zgodnie z zasadą rozumowania ad maiori ad minus dopuszczalna byłaby także zmiana czy uchylenie decyzji, w trybie autokontroli, dotkniętej "najcięższymi" uchybieniami przewidzianymi w art. 156 par. 1 Kpa i to także takiej decyzji, która została wydana, z uwzględnieniem oceny prawnej wyrażonej w orzeczeniu sądu administracyjnego.

2. W razie oczywistej kolizji wiążącego charakteru oceny prawnej wyrażonej w orzeczeniu sądu administracyjnego /art. 209 Kpa/ z wyrażoną w art. 1 Przepisów Konstytucyjnych utrzymanych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426/ zasadą demokratycznego państwa prawnego np. w przypadku wydania decyzji bez podstawy prawnej, należy dać pierwszeństwo zasadzie wyrażonej w Przepisach Konstytucyjnych, /stosować normę konstytucyjną/, to jest uznać, że wiążący charakter orzeczenia sądu nie może prowadzić do oddalenia skargi na decyzję wydaną bez podstawy prawnej.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Spółdzielni Pracy M.-E w W. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 17 listopada 1993 r. w przedmiocie ustalenia należności budżetowej w kwocie 71.427.950 zł z tytułu sprzedaży wyrobów bez ważnego świadectwa kwalifikacji jakości:

1/ stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji i utrzymanej nią w mocy decyzji Urzędu Skarbowego w W. z dnia 8 czerwca 1992 r. w zaskarżonej części;