Wyrok NSA z dnia 5 grudnia 1995 r., sygn. SA/Sz 1101/95

Ogólne stwierdzenia o zubożeniu społeczeństwa i braku środków na utrzymanie księży i kościoła, nie mogą stanowić podstawy do wydania decyzji o zaniechaniu poboru podatku, która jest odstępstwem od zasady powszechności podatku i ma charakter wyjątkowy, a zatem winna być starannie udokumentowana i uzasadniona, w oparciu o konkretne ustalenia faktyczne.

oddala skargę.

UZASADNIENIE

Ksiądz A.A. w dniu 29 grudnia 1993 r. zgłosił do Urzędu Skarbowego pełnienie obowiązków proboszcza w Parafii w A. W zgłoszeniu podał, że parafia liczy 11.000 mieszkańców, a liczba praktykujących katolików wynosi 5.500 osób.

Decyzją z dnia 24 stycznia 1994 r. Urząd Skarbowy na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 2 i art. 13 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416/ oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie opodatkowania przychodów osób duchownych /Dz. U. nr 124 poz. 552 ze zm./ ustalił księdzu kwartalną stawkę ryczałtu w wysokości 2 040 000 st. zł, płatną w terminie do 7-go następnego miesiąca po upływie kwartału, a za IV kwartał - do 28 grudnia 1994 r.