Wyrok NSA z dnia 31 października 1995 r., sygn. SA/Ł 2264/94

W gospodarce wolnorynkowej wydatki przeznaczone na działalność marketingową należy uznać za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących opodatkowanie /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./.

uchyla zaskarżoną decyzję.

UZASADNIENIE

Decyzją z 16.2.1994 r.,(...) Drugi Urząd Skarbowy określił w stosunku do Spółki z o.o. "V." z siedzibą w Ł. dodatkowe zobowiązanie w podatku dochodowym za 1992 r. w kwocie 237 992 000 zł. W uzasadnieniu decyzji podano, że Spółka bezpodstawnie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów kwoty stanowiące opłaty marketingowe uiszczane na rzecz firmy "F.W.", która była dostawcą sprzedawanych przez Spółkę samochodów. Zdaniem organu podatkowego, przedstawione przez Spółkę faktury nie spełniają warunków określonych w par. 7 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35 ze zm./.

W odwołaniu od tej decyzji Spółka zarzuciła organowi I instancji błędną interpretację art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./. Przepis ten, ani też art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wykluczają możliwości uznania tego typu opłat za koszty uzyskania przychodu. Organowi podatkowemu zarzucono również niedokładne przeprowadzenie analizy materiału dowodowego, a w szczególności przedstawionych faktur, jak również nieuwzględnienie treści umowy zawartej pomiędzy Spółką oraz firmą "F.". Umowa ta zawarta 24.9.1992 r. jednoznacznie określała wysokość opłaty marketingowej uiszczanej przez Spółkę na rzecz dostawcy za sprzedane przez nią samochody. Do swego odwołania Spółka dołączyła zestawienie sprzedanych samochodów, od których naliczono opłatę marketingową.