Wyrok NSA z dnia 27 lipca 1994 r., sygn. SA/Wr 648/94

Pogląd, jakoby fakt przekazania na konto innej osoby określonej kwoty pieniężnej, przy braku innych dowodów w każdym przypadku był równoznaczny z faktem zawarcia w formie ustnej umowy pożyczki, budzi wątpliwości. Istnienia umowy nie można domniemywać.

Przyjęcie przez organy podatkowe, że została zawarta umowa pożyczki na tej tylko podstawie, że w księgach skarżącego znajduje się zapis o przelaniu na jej konto przedmiotowej kwoty, jest ustaleniem dowolnym.

UZASADNIENIE

Trafnie zarzucał skarżący, że w sprawie nie zostało przeprowadzone wyczerpujące postępowanie dowodowe, które pozwalałoby na ustalenie, z jakiego tytułu na konto skarżącego została przelana sporna kwota. W szczególności nie zostało sprawdzone, jaki zamiar towarzyszył tej czynności ze strony osób reprezentujących spółkę "S.", które podjęły decyzję o dokonaniu przelewu, a także tych, które przelewu faktycznie dokonały. Przesłuchanie tych osób mogłoby także być pomocne dla oceny, z jakich przyczyn przez tak długi okres czasu nie żądała zwrotu tej sumy, a tym samym mogłoby doprowadzić do ewentualnej korekty oświadczenia prezesa Spółki "A.", iż przelew nastąpił bez wiedzy i zgody tej Spółki. Zebranie pełnego materiału dowodowego, pozwalającego na ustalenie prawdy materialnej, zgodnie z art. 7 i art. 99 Kpa, stanowi obowiązek organów załatwiających sprawę. Jeżeli nawet strona tego postępowania nie wskazuje na konkretne środki dowodowe, organy podatkowe zobowiązane są we własnym zakresie dopuścić i przeprowadzić stosowne dowody, jeżeli wynik dotychczasowego postępowania nie był wystarczający do ustalenia rzeczywistego stanu rzeczy. Zaniechanie przeprowadzenia wszystkich dowodów koniecznych dla rozstrzygnięcia sprawy, stanowi takie naruszenie zasad postępowania administracyjnego, które mają wpływ na wynik sprawy.