Wyrok NSA z dnia 10 czerwca 1994 r., sygn. II SA 237/94

1. Uchwały organów samorządu adwokackiego w sprawie przeniesienia siedziby wykonywania zawodu adwokata do innej miejscowości, zarówno w zespole adwokackim, jak i indywidualnie, mają charakter decyzji administracyjnych w rozumieniu art. 1 par. 2 pkt 2 w zw. z art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa oraz podlegają zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego stosownie do art. 196 par. 1 i 2 Kpa.

2. Plan rozmieszczenia adwokatów, o jakim mowa w art. 58 pkt 7 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124 ze zm./, nie może być samodzielną, jedyną i wyłączną podstawą odmowy przeniesienia siedziby adwokata do miejscowości, w której od wielu lat mieszka, jeśli po złożeniu przez niego wniosku w tym przedmiocie, a przed załatwieniem tego wniosku organy samorządu adwokackiego wyznaczyły w tej samej miejscowości, z pominięciem kolejności wpływu wniosków, siedzibę wykonywania zawodu innemu adwokatowi lub przeniosły do tej miejscowości siedzibę innego adwokata.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Macieja P. na decyzję Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 12 stycznia 1994 r. w przedmiocie odmowy przeniesienia siedziby wykonywania zawodu adwokata i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej na rzecz skarżącego pięćset tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.