Wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 1994 r., sygn. II SA 258/94

Stwierdzenie w świadectwie pracy, iż bezrobotny został zwolniony z przyczyn dotyczących zakładu pracy, nie wyłącza możliwości /potrzeby/ badania przez organy administracji, czy w konkretnej sytuacji sytuacji rzeczywiście zostały spełnione warunki przewidziane w art. 20 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Marzeny Ch. na decyzję Kierownika Wojewódzkiego Urzędu Pracy w (...) z dnia 20 grudnia 1993 r. w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku dla bezrobotnych i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję.

UZASADNIENIE

Marzena Ch., urodzona dnia 15 maja 1966 r., mężatka /mąż prowadzi działalność gospodarczą - jest zegarmistrzem/, matka dwojga nieletnich dzieci, wykształcenie zawodowe: zawód wyuczony kucharz, staż pracy ogółem 10 lat, zarejestrowała się w Rejonowym Urzędzie Pracy w P. w dniu 11 kwietnia 1991 r. jako bezrobotna poszukująca pracy i na mocy decyzji Kierownika tego Urzędu z dnia 17 kwietnia 1991 r. pobierała zasiłek dla bezrobotnych od dnia 11 kwietnia 1991 r. do dnia 30 czerwca 1993 r., to znaczy do czasu wyczerpania okresu zasiłkowego, przewidzianego w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ oraz w par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 listopada 1992 r. w sprawie wydłużenia okresu pobierania zasiłków w rejonach administracyjnych /gminach/ zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym /Dz.U. nr 87 poz. 440 ze zm./.