Wyrok NSA z dnia 23 marca 1994 r., sygn. III SA 693/93

Aby mówić o przerzuceniu przez podatnika dochodu na inny podmiot to trzeba wykazać, że podatnik miał możliwość uzyskania takiego dochodu, jakiego :należałoby oczekiwać" /art. 15 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./.

UZASADNIENIE

Izba Skarbowa w W. decyzją z dnia 14 sierpnia 1991 r. na podstawie par. 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 sierpnia 1990 r. w sprawie weryfikacji rocznych bilansów przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 62 poz. 361/ zobowiązała D. Zakłady Usługowo-Produkcyjne "D." do zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym za rok 1990 o kwotę 15.275.065.618 zł stanowiącą koszty ogólnozakładowe przypadające na sprzedaną dwóm spółkom z udziałem zagranicznym produkcję w toku. Produkcja ta - jak ustalono, sprzedana została tym spółkom według technicznych kosztów wytworzenia, zaś powyższe koszty ogólnozakładowe rozliczone zostały na inną działalność. Izba skarbowa nie kwestionując cen stosowanych przy sprzedaży spółkom produkcji w toku sugerowała rozważenie dofakturowania utraconych dochodów spółkom. Nie znalazła natomiast podstawy do zmiany stanowiska biegłych odnośnie opodatkowania utraconych dochodów, bowiem znajdowało ono uzasadnienie w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./. W decyzji swojej izba skarbowa przypomniała, że zakłady we własnym zakresie w II wersji sprawozdania finansowego zwiększyły podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym o 1.082.047.000 zł.