Wyrok NSA z dnia 25 października 1994 r., sygn. SA/Ka 2373/93

Zarządzenia Prezesa Narodowego Banku Polskiego nie są wiążące dla organów podatkowych, zobowiązanych do stosowania ustaw w sprawach podatkowych.

UZASADNIENIE

Urząd Skarbowy ustalił Bankowi Spółdzielczemu podatek dochodowy za 1992 r. Jako podstawa prawna tej decyzji zostały powołane art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /w obowiązującym wówczas brzmieniu Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ oraz ustawa z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./, rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 3 kwietnia 1992 r. w sprawie podatku obrotowego od osób prawnych /Dz.U. nr 32 poz. 138/ i zarządzenia nr 76 Ministra Finansów z dnia 18 grudnia 1992 r. w sprawie przedłużenia bankom niektórych terminów określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.Urz. MF nr 14 poz. 88/.

W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że różnica w naliczeniu podatku dochodowego, która wystąpiła pomiędzy zeznaniem sporządzonym przez bank a ustaleniami poczynionymi przez organ podatkowy, powstała w wyniku nieprawidłowo przyjętej podstawy do naliczenia podatku. W dalszej części uzasadnienia urząd skarbowy odwołał się do protokołu z kontroli podatkowej, przeprowadzonej przez Urząd Kontroli Skarbowej. Kontrola ta wykazała, że bank zawyżył, zdaniem organu kontrolnego, koszty uzyskania przychodów, zaliczając do tych kosztów rezerwy utworzone na przyszłe wydatki z tytułu odsetek od rachunków terminowych i lokat oraz rezerwy celowe na pokrycie należności, których nieściągalność nie została należycie uprawdopodobniona.