Wyrok NSA z dnia 23 lipca 1993 r., sygn. II SA 1022/93

Usprawiedliwienie niestawiennictwa w wyznaczonym dniu w rejonowym urzędzie pracy może być wykazywane wszystkimi środkami dowodowymi /art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu - Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm. - w związku z art. 75 par. 1 i 2 Kpa/.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Krystyny R. na decyzję Kierownika Wojewódzkiego Urzędu Pracy w W. z dnia 17 marca 1993 r. w przedmiocie utraty zasiłku dla bezrobotnych i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję.

UZASADNIENIE

Kierownik Rejonowego Urzędu Pracy w W. decyzją z dnia 19 stycznia 1993 r., utrzymaną w mocy w trybie odwoławczym decyzją Kierownika Wojewódzkiego Urzędu Pracy w W. z dnia 17 marca 1993 r., orzekł o utracie przez Krystynę R. prawa do zasiłku dla bezrobotnych z dniem 9 stycznia 1993 r. na tej podstawie, że w wyznaczonym terminie, to jest dnia 8 stycznia 1993 r., nie zgłosiła się do Biura Pracy. W podstawie prawnej decyzji powołano przepisy art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./, głoszące, że prawo do zasiłku nie przysługuje bezrobotnemu, który z przyczyn nie usprawiedliwionych nie stawił się w wyznaczonym terminie w rejonowym urzędzie pracy. W uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego podano, że niestawiennictwo może być usprawiedliwione zaświadczeniem lekarskim na druku Mz-L4, stwierdzającym niezdolność bezrobotnego do pracy, a w razie choroby członka jego rodziny - zaświadczeniem lekarskim stwierdzającym konieczność sprawowania nad nim opieki. W konkretnym wypadku chodzi o przedstawienie zaświadczenia lekarskiego o konieczności sprawowania przez Krystynę R. opieki nad mężem przebywającym w szpitalu. Takie zaświadczenie nie zostało złożone.