Wyrok NSA z dnia 9 marca 1992 r., sygn. IV SA 1394/91

Organ administracji, rozpoznający sprawę o udzielenie pozwolenia na budowę, nie ma podstaw do wydania decyzji odmownej tylko z tego powodu, że wykazane przez inwestora w sposób niewadliwy prawo do dysponowania nieruchomością jest kwestionowane w postępowaniu przed sądem powszechnym.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Reginy N. na decyzję Wojewody C-kiego z dnia 30 września 1991 r. w przedmiocie wznowienia robót budowlanych i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody C-kiego kwotę dwudziestu tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 sierpnia 1991 r. Kierownik Urzędu Rejonowego w C. orzekł o utracie ważności pozwolenia na budowę z dnia 29 października 1990 r. w części dotyczącej planu zagospodarowania działki, zatwierdził zamienny plan zagospodarowania działki i zezwolił na wznowienie robót budowlanych z dniem uprawomocnienia się decyzji, a ponadto stwierdził, że pozostałe warunki decyzji o pozwoleniu na budowę z dnia 29 października 1990 r. pozostają bez zmian. Z uzasadnienia tej decyzji wynika, że w związku z samowolnym odstąpieniem przez inwestora, Roberta N., od istotnych warunków pozwolenia na budowę wstrzymano roboty budowlane, nakazując jednocześnie opracowanie zamiennego planu zagospodarowania działki. Zmiana tego planu polega na przesunięciu budynku o 4 m od projektowanej pierwotnie linii zabudowy. Nowe usytuowanie obiektu jest zgodne z przepisami rozporządzenia z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/. Zamienny plan został opracowany przez osobę uprawnioną.