Wyrok NSA z dnia 28 stycznia 1991 r., sygn. II SA 11/91

1. Od dnia 27 maja 1990 r, w sprawach indywidualnych, dotyczących powszechnego obowiązku obrony, toczy się według przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, z tym jednak, że w zakresie, w jakim przepisy ustawy o powszechnym obowiązku obrony zawierają odmienne od Kodeksu postępowania administracyjnego regulacje o postępowaniu w tych sprawach, mają one pierwszeństwo przed przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego na tej zasadzie, że przepis szczególny wyłącza stosowanie przepisu ogólnego.

2. Na decyzję wojskowego komendanta uzupełnień w sprawie odroczenia zasadniczej służby wojskowej, wydaną na podstawie art. 37 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony /Dz.U. 1988 nr 30 poz. 207/ służy bezpośrednio skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Przepis ten stanowi bowiem wyjątek od zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego, ustanowionej w art. 15 Kpa.

skargę oddala w przedmiocie odroczenia zasadniczej służby wojskowej.

UZASADNIENIE