Wyrok NSA z dnia 24 września 1987 r., sygn. IV SA 432/87

Wzruszając w trybie art. 200 par. 2 Kpa własną decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji organu stopnia wojewódzkiego, naczelny organ administracji państwowej powinien orzec o stwierdzeniu nieważności decyzji organu stopnia wojewódzkiego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Tadeusza i Cecylii małżonków G. na decyzję Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej z dnia 12 stycznia 1987 r. o przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej rozbiórki obiektu budowlanego i na podstawie art. 207 par. 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej kwotę złotych dwa tysiące tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżących.

UZASADNIENIE

W wyniku skargi Stanisława Ł. do Naczelnego Sądu Administracyjnego, Minister Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej, powołując się na art. 200 par. 2 i art. 138 par. 2 Kpa, decyzją z dnia 12 stycznia 1987 nr U3/087-K-644/87 uchylił swą decyzję z dnia 30 września 1986 nr U3/087-K-644/86, odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Wydziału Planowania Przestrzennego w W. z dnia 20 czerwca 1986 r., utrzymującej w mocy decyzję Kierownika Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Miejskiego w W. z dnia 10 kwietnia 1986 r., nakazującą Stanisławowi Ł. rozbiórkę obiektu magazynowo-warsztatowego z garażem i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Z uzasadnienia decyzji z dnia 12 stycznia 1987 r. wynika, że organ stopnia wojewódzkiego swoje rozstrzygnięcie uzasadnił tym, że obiekt wskazany w decyzji został wybudowany z naruszeniem art. 28 i 3 prawa budowlanego /bez pozwolenia i na terenie nie przeznaczonym pod tego rodzaju budowle/ i na terenie stanowiącym współwłasność. Ponadto stwierdzono wybudowanie tego obiektu w bezpośrednim sąsiedztwie dwóch budynków mieszkalnych i budynku gospodarczego sąsiada, co pozostaje w sprzeczności z par. 17 pkt 2 rozporządzenia z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/, a obiekt zagraża bezpieczeństwu ludzi i mienia. Według przepisów tego rozporządzenia minimalna odległość obiektu od budynków sąsiednich powinna wynosić 10 m. Faktycznie obiekt ten przylega do jednego budynku mieszkalnego i gospodarczego, odległość zaś od drugiego budynku mieszkalnego wynosi 0,75 m. Biorąc pod uwagę te okoliczności Minister odmówił stwierdzenia nieważności decyzji organu stopnia wojewódzkiego z dnia 20 czerwca 1986 r. Po wniesieniu skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego Stanisław Ł. dostarczył opinię techniczno-prawną, z której między innymi wynika, że sporny budynek znajduje się w dobrym stanie technicznym i nie zagraża bezpieczeństwu ludzi i mienia. Obiekt ten jest wybudowany i utrzymany zgodnie ze sztuką budowlaną, a po uporządkowaniu tymczasowej zabudowy na posesjach nr 48 i 50 usytuowanie tego obiektu pod względem odległości będzie zgodne z przepisami prawa budowlanego. Ponadto stwierdzono, że obecnie w tym rejonie miasta działa wiele zakładów rzemieślniczych, wobec czego prowadzenie takiej działalności przez Stanisława Ł. na warunkach określonych przez organ administracji nie będzie stanowić zasadniczej różnicy.