Wyrok NSA z dnia 12 grudnia 1983 r., sygn. II SA 1302/83

Sąd nie może ograniczyć się do powołania się na konkluzję opinii biegłego w sprawie rozpoznania klinicznego choroby, lecz jest zobowiązany sprawdzić, na jakich przesłankach biegły tę konkluzję sformułował i skontrolować prawidłowość jego rozumowania.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Władysława G. na decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia 2 marca 1983 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia choroby zawodowej i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję.

UZASADNIENIE

Władysław G. zgłosił organom sanitarnym wniosek o stwierdzenie choroby zawodowej. W toku postępowania wyjaśniającego dokonano następujących ustaleń:

Władysław G. w okresie od 7 lutego 1961 r. do 31 grudnia 1981 r. zatrudniony był w hucie. W okresie pierwszych 8 lat pracował w wykańczalni jako przygotowywacz wyrobów do wysyłki i ładowacz. Praca jego polegała m.in. na wiązaniu drutem wyrobów gotowych w paczki, zapinaniu ich na suwnice i kierowaniu na wózki transportowe lub na tymczasowe składowisko. Jego stanowisko pracy zlokalizowane było w pobliżu rusztu walcarki i stołu sortowniczego, przy którym dla usuwania wad powierzchniowych wyrobów walcowanych używano dłuta pneumatycznego, powodującego hałas od 96 do 104 dB. W uzupełniającym wywiadzie środowiskowym, przeprowadzonym w dniu 24 marca 1982 r., lekarz stwierdził m.in.: "Praca walcarek, spadanie walcowanych wyrobów na samotok, przejazd wózków transportowych, suwnic, składowanie wyrobów na wagony, wózek lub na składowiska chwilowe powodują występowanie na hali znacznego hałasu, chwilami zupełnie zagłuszającego mowę".