Wyrok NSA z dnia 19 marca 1981 r., sygn. SA 314/81

O charakterze pobytu w określonej miejscowości decyduje zamiar osoby podlegającej obowiązkowi meldunkowemu, jednakże w razie wątpliwości co do charakteru pobytu organ administracji państwowej nie może ograniczyć się do bezkrytycznego przyjęcia oświadczenia woli takiej osoby co do jej zamiaru. O ocenie charakteru pobytu decyduje bowiem nie tylko werbalna treść oświadczenia woli, lecz również okoliczności faktyczne wskazujące na zamiar rzeczywisty.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Ewy Marii G. na decyzję Wojewody Leszczyńskiego w przedmiocie orzeczenia o charakterze pobytu i nakazania zameldowania na pobyt stały.

UZASADNIENIE

Ewa Maria G. złożyła w Urzędzie Miasta i Gminy w G. wypełniony formularz zgłoszenia pobytu czasowego na ponad 2 miesiące w PGR G. Zgłoszenie to obejmowało również dwoje małoletnich dzieci. Zgłoszenie zameldowania nie zostało przyjęte przez pracownika prowadzącego sprawy meldunkowe, a Naczelnik Miasta i Gminy w G., decyzją z dnia 23 października 1980 r., nr SW-6213/28/80 - nie powiadamiając strony o wszczęciu postępowania z urzędu i nie dając jej możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów /art. 61 par. 4 i art. 10 par. 1 Kpa/ - ustalił, że jej pobyt ma charakter stały i powinna się zameldować na pobyt stały. Jako podstawę prawną decyzji powołano art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/. Uzasadniając decyzję organ administracji państwowej stopnia podstawowego podał, że Ewa Maria G. pracuje w PGR G. od maja 1978 r. i zamieszkuje tam wraz z mężem, który jest zameldowany na pobyt stały i z którym zajmuje samodzielne mieszkanie.