Wyrok NSA z dnia 11 lutego 1981 r., sygn. SA 233/81

1. Użyte w treści par. 2 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy /Dz.U. 1975 nr 1 poz. 4; zm.: Dz.U. 1980 nr 28 poz. 127/ pojęcie nieostre w postaci zwrotu "względy społeczne lub życiowe", będące uzasadnieniem dla udzielenia zezwolenia na pobyt stały w Warszawie, należy interpretować m.in. również jako poczucie powinności wypływające z przesłanek moralnych zobowiązujących do opieki nad człowiekiem w podeszłym wieku lub niesprawnym fizycznie, zwłaszcza gdy jest to osoba bliska. Może się w tych pojęciach mieścić również długoletnia praca na terenie Warszawy, a szczególnie praca o dużej wadze społecznej.

2. Jeśli pracodawca wskazał różne okoliczności, w jakich organ administracji państwowej może przyznać stronie uprawnienie, lecz rozstrzygnięcie pozostawił jego uznaniu, organ jest obowiązany ocenić zebrany materiał dowodowy w świetle wszystkich okoliczności mogących mieć zastosowanie w sprawie, a nie jedynie niektórych z nich.