Artykuł
Ustalanie utraty wartości aktywów pojedynczych według polskiego prawa bilansowego
Ustalanie utraty wartości aktywów należy chyba do najtrudniejszych zagadnień rachunkowości. Ocena utraty wartości wymaga od księgowych profesjonalnego osądu i kreatywności. Ze względu na subiektywny charakter tej oceny oraz na możliwość wykorzystania kreatywnej rachunkowości - w sensie zarówno pozytywnym, jak i negatywnym - dokonanie odpisów aktualizujących z tytułu utraty wartości wywołuje wiele dyskusji. Niemniej jednak na koniec każdego roku obrotowego stoimy przed wyzwaniem oszacowania realnej wartości posiadanych aktywów.
Gyöngyvér Takáts
Wyższa Szkoła Finansów i Zarządzania w Warszawie
Konieczność wykazania w sprawozdaniu finansowym aktywów w realnej wartości wynika z koncepcji wiernego i rzetelnego obrazu, tj. wymogu zapewnienia rzetelnej prezentacji obrazu dokonań i potencjału gospodarczego jednostki. Aktualizacji wyceny aktywów przynajmniej raz w roku, na dzień bilansowy, muszą dokonać jednostki niezależnie od tego, czy podlegają obowiązkowi badania przez biegłego rewidenta, czy też nie.
Zapisy ustawy o rachunkowości w zakresie ustalania utraty wartości są bardzo skąpe. Dlatego Komitet Krajowych Standardów Rachunkowości opracował Krajowy Standard Rachunkowości nr 4 . Ma on na celu szczegółowe wyjaśnienie zasad ustalania utraty zdolności aktywów do przynoszenia jednostce korzyści ekonomicznych oraz ujmowania odpisów z tego tytułu w księgach rachunkowych. Przed wejściem w życie KSR nr 4 jednostki mające problemy z ustaleniem wartości bilansowej posiadanych aktywów mogły korzystać z MSR 36 na mocy art. 10 ust. 3 ustawy o rachunkowości. Przepisy KSR nr 4 wywodzą się z MSR nr 36, ale jednocześnie odzwierciedlają polskie doświadczenia w zakresie utraty wartości.
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right