Dywidendy

Rozdział II

1. Czy odsetki od kredytu na wypłatę dywidendy są kosztem podatkowym

1.1. Odsetki od kredytu na dywidendy nie są kosztem podatkowym - uchwała 7 sędziów NSA

Odsetki oraz inne wydatki związane z kredytem zaciągniętym przez spółkę z o.o. na wypłatę dywidendy udziałowcom nie są kosztem uzyskania przychodów tej spółki. Tak wypowiedział się NSA w uchwale siedmiu sędziów. Jest tak, mimo że wcześniej NSA wydawał korzystne dla podatników orzeczenia (zob. wyrok NSA z 10 czerwca 2009 r., sygn. akt II FSK 234/08). Sprawa jednak nadal budzi wątpliwości sądów administracyjnych, o czym piszemy w punkcie 1.2.

 (...) Artykuł 15 ust. 1 u.p.d.o.p. nie wprowadza rozróżnienia na sytuację, w której powinien mieć zastosowanie w odniesieniu do podmiotów nim objętych w zależności od siedziby danego podmiotu. Nie można zatem z jego treści wyprowadzać wniosków o różnym traktowaniu podmiotów nim objętych. Taka sytuacja nie występowała również w rozpoznawanej sprawie, w której nie wskazywano na możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytów zaciągniętych na wypłatę dywidendy w zależności od indywidualnych cech podmiotu (wspólnika), na rzecz którego następowała wypłata dywidendy. Zatem wyprowadzane wnioski na tle wykładni prowspólnotowej omawianego przepisu należało uznać za pozbawione uzasadnionych podstaw. Wobec jednak podnoszonej w tym zakresie argumentacji, należało przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości przepisy art. 56 i 58 Traktatu (obecnie odpowiednio art. 63 i art. 65) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one uregulowaniu krajowemu, które przewiduje, że w przypadku przykładowo obniżenia kapitału zakładowego kwota uzyskana z wykupu akcji wypłacona akcjonariuszowi niebędącemu rezydentem jest opodatkowywana jak wypłata dywidend, bez prawa do odliczenia kosztów nabycia tych akcji, podczas gdy taka sama kwota wypłacona akcjonariuszowi będącemu rezydentem jest opodatkowywana jak zyski kapitałowe, z prawem do odliczenia kosztów nabycia. Uregulowanie takie powoduje, iż transgraniczne przepływy kapitału są mniej atrakcyjne i tym samym zniechęca inwestorów, którzy nie mają w tym państwie członkowskim statusu rezydenta, do zakupu akcji spółek mających w nim siedzibę i w konsekwencji ogranicza możliwości pozyskiwania kapitału przez te spółki od inwestorów niebędących rezydentami w tym państwie członkowskim. Ponieważ koszty nabycia są bezpośrednio związane z kwotą zapłaconą podczas wykupu akcji, między rezydentami a podmiotami niebędącymi rezydentami nie występuje obiektywna różnica, która mogłaby uzasadniać w tym zakresie odmienne traktowanie. W istocie ta różnica w traktowaniu stanowi ograniczenie swobodnego przepływu kapitału, bowiem ma taki skutek, że zniechęca spółki mające siedzibę w danym państwie członkowskim do inwestowania ich kapitału w spółkach mających siedzibę w innym państwie członkowskim. Ponadto ma ona również skutek ograniczający w stosunku do spółek mających siedzibę w innych państwach członkowskich, bowiem stanowi ona dla nich przeszkodę w pozyskiwaniu kapitału w danym państwie członkowskim (por. przykładowo wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 19 stycznia 2006 r. C-265/04; z 12 grudnia 2006 r. C-446/04; z 6 marca 2007 r. C-292/04).