Umowa użyczenia

Umowa użyczenia należy do kategorii umów nazwanych. Regulują ją przepisy art. 710 - 719 Kodeksu cywilnego. Umowa użyczenia (często nieprawidłowo nazywana umową pożyczki) jest najbardziej zbliżona do umowy najmu. Od umowy najmu odróżnia ją jednak brak odpłatności. Przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Przedmiotem użyczenia mogą być te same rzeczy co w przypadku umowy najmu (oznaczone co do gatunku lub tożsamości). Biorący do używania po zakończeniu użyczenia jest zobowiązany zwrócić użyczającemu rzecz w stanie niepogorszonym w stosunku do stanu, w jakim je otrzymał. Biorący do używania nie ponosi jednak odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego jej używania. Jeżeli biorący do używania powierzył rzecz innej osobie - obowiązek powyższy ciąży także na tej osobie.

Użyczającym nie musi być więc koniecznie właściciel rzeczy. Może nim być np. najemca, dzierżawca, a nawet osoba niemająca żadnych praw do rzeczy, jeśli tylko odda rzecz biorącemu w używanie. Zatem osoba domagająca się zwrotu rzeczy od biorącego w używanie nie musi udowodnić, że jest właścicielem rzeczy. Z powyższego wynika, że biorący w używanie jest zobowiązany zwrócić rzecz tej osobie, od której ją wziął.

Umowa użyczenia może być zawarta w dowolnej formie (ustnej, pisemnej, a nawet dorozumianej). Nie ma też czasowych ograniczeń co do trwania umowy. Należy ona do kategorii umów realnych. Zatem jej zawarcie jest uzależnione od faktycznego wydania rzeczy.