Emerytury i renty z tytułu ubezpieczenia lub zamieszkania w różnych krajach Unii Europejskiej - cz. II, sygn. E.6.

PIOTR GAŁECKI

W poprzednim odcinku cyklu artykułów dotyczących emerytur i rent z tytułu ubezpieczenia lub zamieszkania w różnych krajach Unii Europejskiej omówiliśmy szczegółowo m.in. zakres podmiotowy koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego dotyczącej świadczeń emerytalno-rentowych, a także podstawowe zasady rządzące tą koordynacją.

W tym odcinku omówimy zasady ustalania uprawnień do emerytury dla osób mających okresy ubezpieczenia (zamieszkania) w różnych krajach członkowskich Wspólnoty. Omówimy zarówno, jak ustalane są - w kontekście przepisów koordynujących systemy zabezpieczenia społecznego - uprawnienia do emerytury przyznawanej przez ZUS w powszechnym wieku emerytalnym, jak i uprawnienia do wcześniejszych emerytur.

1. Emerytura dla osoby pracującej w dwóch krajach Unii

Od 15 lat zatrudniamy pracownicę - obywatelkę Czech, która niedługo ukończy 60 lat. Przed przyjazdem do Polski pracowała przez 21 lat w Czechach. Czy w związku z tym powinna ubiegać się o przyznanie emerytury tylko w swojej ojczyźnie, tylko w Polsce, czy też może w obydwu krajach?

Państwa pracownica udowodniła okresy zatrudnienia w dwóch różnych krajach członkowskich Unii Europejskiej. W związku z tym będzie mogła uzyskać emeryturę w każdym z tych państw, o ile spełni warunki do jej przyznania przewidziane w przepisach obowiązujących w tych państwach.

Praca w kilku państwach członkowskich

Osoby, które w trakcie swojej kariery zawodowej pracowały lub zamieszkiwały w więcej niż jednym państwie członkowskim Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub w Szwajcarii, mogą ubiegać się o przyznanie emerytury w każdym z tych państw. Aby nabyć uprawnienia do emerytury z danego państwa członkowskiego, należy spełnić warunki przewidziane przez ustawodawstwo tego państwa.