Współczesne instrumenty finansowania działalności - finansowanie faktoringowe w praktyce

Umowa faktoringu należy do tzw. umów nienazwanych, wzajemnych i odpłatnych. Jej przedmiotem jest nabycie przez faktora (z reguły instytucję finansową/bank) określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi w zamian za określoną kwotę odpowiadającą tej wierzytelności, a pomniejszoną o tzw. prowizję (wynagrodzenie) faktora. Dodatkowo faktor, w ramach umowy faktoringu, zobowiązuje się do wykonania dodatkowych czynności (niezwiązanych bezpośrednio z samą cesją), np. do: administracji wierzytelnościami i płatnościami faktoranta, kojarzenia dostawców i odbiorców, doradztwa prawnego i ekonomicznego, prowadzenia postępowań spornych, inkaso należności, windykacji należności, prowadzenia rozliczeń transakcji między faktorantem i dłużnikiem oraz informowania go o terminowości wywiązywania się dłużnika z płatności, kierowania upomnień do dłużników, zbierania informacji i gromadzenie danych statystycznych o istotnym znaczeniu gospodarczym dla faktoranta, czy nawet opracowania projektów rozwoju faktoranta.

UWAGA!

Dłużnik, tj. odbiorca towarów lub usług zobowiązany do zapłaty, nie jest stroną umowy faktoringu zawieranej między faktorantem a faktorem. Zgoda dłużnika nie ma także wpływu na ważność umowy faktoringu. Wymagane jest jednak zawiadomienie dłużnika o zawarciu takiej umowy między faktorem a przedsiębiorcą. Obowiązek pisemnego zawiadomienia dłużnika o zawarciu umowy obciąża, co do zasady, przedsiębiorcę (faktoranta), jednak obowiązek ten wolą stron może zostać także powierzony faktorowi.