3. Jak stosować nowe zasady wyceny nieruchomości inwestycyjnych

Ustawa o rachunkowości zalicza nieruchomości, w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, do środków trwałych, jeżeli ich przewidywany okres ekonomicznej użyteczności jest dłuższy niż rok, są one kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Do grupy inwestycji zaliczane są natomiast te nieruchomości, których posiadanie ma na celu osiągnięcie z nich korzyści ekonomicznych, wynikających z przyrostu wartości lub innych pożytków, w tym również ze sprzedaży lub wynajmu.

Nieruchomość inwestycyjna to nieruchomość (grunt, budynek lub część budynku albo kilka z tych elementów), którą właściciel lub leasingobiorca w leasingu finansowym traktuje jako źródło przychodów z czynszów bądź utrzymuje w posiadaniu ze względu na przyrost ich wartości, względnie z obu powodów, przy czym nieruchomość taka nie jest:

§ wykorzystywana przy produkcji, dostawach dóbr, świadczeniu usług lub czynnościach administracyjnych albo

§ przeznaczona na sprzedaż w ramach zwykłej działalności jednostki.

TABELA

Klasyfikacja nieruchomości

Zasadniczą cechą odróżniającą nieruchomość inwestycyjną od nieruchomości będącej środkiem trwałym lub składającej się ze środków trwałych (budynki, budowle, grunt) jest to, że korzyści uzyskiwane z nieruchomości inwestycyjnej są zasadniczo niezależne od innych aktywów należących do jednostki gospodarczej, w efekcie można je przypisać bezpośrednio tej konkretnej nieruchomości.