1. Refakturowanie w ujęciu podatkowo-rachunkowym
Przepisy prawne nie definiują pojęcia "refakturowanie". Charakter i konstrukcja tej czynności zostały wypracowane przez doktrynę i praktykę gospodarczą. Refakturowanie polega na odsprzedaży usług obcych przez podatnika mającego status podmiotu "świadczącego" daną usługę.
W refakturowaniu uczestniczą minimum trzy strony. Refakturujący (prawny usługobiorca) nabywa usługę we własnym imieniu (nie będąc jej faktycznym beneficjentem), a następnie odsprzedaje ją ostatecznemu nabywcy, na rachunek którego działa (konsumentowi, na rzecz którego świadczy inną, zasadniczą usługę, np. najmu lokalu biurowego), w stanie nieprzetworzonym (tzn. bez zmiany charakteru tej usługi).
Schemat. Refakturowanie
Główna usługa wiąże się z usługą przekazywaną (poboczną, np. zwrotem przez najemcę zmiennych opłat za media według wskazań liczników). Usługa dodatkowa powinna jednak stanowić wyodrębnione świadczenie (co należy odczytywać, uwzględniając zgodny zamiar stron umowy) i nie może wpływać na istotę (charakter) usługi głównej. Nie może ona również stanowić elementu kalkulacyjnego wynagrodzenia, a umowa z kontrahentem powinna wyraźnie umożliwiać przeniesienie takiej usługi na rzeczywistego nabywcę w drodze refaktury.
To, kiedy usługa może być refakturowana, a kiedy jest elementem kalkulacyjnym rozliczanym w ramach usługi głównej, zależy każdorazowo od treści stosunku prawnego oraz umowy będącej jego podstawą.
Kontrahent uczestniczący w świadczeniu usługi dodatkowej może:
● nabyć ją od podwykonawcy, a następnie wliczyć do podstawy opodatkowania usługi zasadniczej lub refakturować na odbiorcę,
● pośredniczyć w jej realizacji.
UWAGA
Bez względu na zapisy umowne niektórych świadczeń nie można refakturować. Dotyczy to należności publicznoprawnych, które zawsze stanowią element kalkulacyjny ceny za najem.
POTRZEBUJESZ POMOCY?
