Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w zakresie VAT - rozstrzygnięcia różne (cz. II)

W następnym orzeczeniu ETS opowiedział się za szerokim korzystaniem z prawa do odliczenia podatku naliczonego, nawet w sytuacji, gdy wynikałoby to z przepisów krajowych obowiązujących przed dniem wejścia w życie Szóstej Dyrektywy. Stąd też pojawiło się pytanie: „czy poprzedzający Szóstą Dyrektywę system prawny, który nie pozwalał na całkowite zaliczenie do aktywów (środków trwałych) przedsiębiorstwa dobra inwestycyjnego lub za takie uznanego bądź też usługi za takie dobro uznanej, jeżeli nabywca wykorzystuje to dobro lub tę usługę zarówno do celów swojego przedsiębiorstwa, jak i do celów z nim niezwiązanych (w szczególności do celów prywatnych) i który w konsekwencji nie pozwala również na bezpośrednie i pełne odliczenie podatku naliczonego przy nabyciu tego dobra lub tej usługi, i który nie przewiduje poboru VAT w rozumieniu art. 6 ust. 2 lit. a Szóstej Dyrektywy, jest zgodny z Szóstą Dyrektywą, a w szczególności z jej art. 17 ust. 1, 2 i 6 oraz z jej art. 6 ust. 2?”.

ETS w swoim orzeczeniu z 14 lipca 2005 r., sygn. C-434/03, stanął na stanowisku, że art. 6 ust. 2 oraz art. 17 ust. 2 i 6 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG powinny być interpretowane w ten sposób, że sprzeciwiają się one ustawodawstwu krajowemu, przyjętemu przed wejściem w życie tej dyrektywy, które nie pozwala podatnikowi na zaliczenie do aktywów jego przedsiębiorstwa całego dobra inwestycyjnego wykorzystywanego w części do celów przedsiębiorstwa, a w części do celów innych niż związane z jego działalnością, oraz nie pozwala w takim przypadku na pełne i bezpośrednie odliczenie VAT naliczonego przy nabyciu tego dobra.