Dokumentowanie i rozliczanie sprzedaży na rzecz konsumentów

Sprzedaż towarów i usług dokonana przez podatnika VAT na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej może być udokumentowana:

● paragonem fiskalnym - gdy sprzedawca jest zobowiązany do stosowania kasy rejestrującej,

● fakturą - gdy nabywca zażąda wystawienia takiego dokumentu,

● rachunkiem, o którym mowa w art. 87 Ordynacji podatkowej - gdy nabywca nie zażąda wystawienia faktury.

Może też wystąpić sytuacja, gdy podatnik (sprzedawca) nie wręczy nabywcy żadnego z tych dokumentów. W każdym z tych przypadków sposób potwierdzania transakcji jest inny. Oto podstawowe zasady, którymi należy się kierować przy ewidencjonowaniu sprzedaży na rzecz konsumentów.

Sprzedaż, która musi być potwierdzona paragonem fiskalnym

Podatnik, który prowadzi sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych (dalej: osoby prywatne lub konsumenci), zwykle ma obowiązek zaewidencjonowania obrotu oraz kwoty podatku należnego za pomocą kasy rejestrującej. Limit obrotów, który zwalnia z tego obowiązku, jest bowiem niski. Jak wynika z § 3 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z 29 listopada 2012 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących - Dz.U. z 2012 r. poz. 1382 (dalej: rozporządzenie w sprawie zwolnień), w 2014 r. obowiązkiem tym nie są objęci ci podatnicy, u których obroty z tytułu sprzedaży na rzecz osób prywatnych nie przekroczyły:

● limitu 20 000 zł w proporcji do okresu dokonywania sprzedaży dla osób prywatnych w roku podatkowym - w przypadku podatników rozpoczynających sprzedaż w danym roku podatkowym,