Dodatkowe koszty przy umowach podstawowych - co można refakturować
Dość często refakturowanie jest wykorzystywane przez podatników do obciążania kontrahentów dodatkowymi kosztami związanymi z wykonywaniem umowy głównej, tj. dostawą towarów lub świadczeniem usługi. Z reguły jest to błędem, gdyż takie koszty stanowią najczęściej element świadczenia należnego od nabywcy, a w konsekwencji powinny powiększać podstawę opodatkowania tych czynności (art. 29 ust. 1 ustawy o VAT). W szczególności refakturowanie nie może być sposobem na rozbicie świadczenia kompleksowego (świadczenia składającego się z wielu różnych czynności) na kilka świadczeń cząstkowych (np. usługi szkoleniowej obejmującej nocleg i wyżywienie na usługę szkoleniową, usługę noclegową oraz usługę gastronomiczną).
Zdarza się, że różnego rodzaju usługi są nabywane przez podatników we własnym imieniu, lecz na rzecz (na rachunek) innego podmiotu. W takich sytuacjach, zgodnie z art. 28 Dyrektywy, uznaje się, że podatnicy ci nabywają i świadczą usługi. Dochodzi zatem do odsprzedaży nabytej usługi. Zasada ta ma zastosowanie zarówno wtedy, gdy usługi są odsprzedawane bez doliczania marży, jak i wtedy, gdy marża taka jest doliczana. Odsprzedaż usług jest dokumentowana na zasadach ogólnych, a więc, co do zasady, fakturami. Jeśli jednak odsprzedaż usług następuje bez doliczania jakiejkolwiek marży, faktury takie nazywane są refakturami.
Jak już zostało wspomniane na wstępie, refakturowanie nie może być sposobem na rozbicie świadczenia kompleksowego.
Jak czytamy w postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego we Wrocławiu z 16 lutego 2006 r. (sygn. PP/443-39/05):
POTRZEBUJESZ POMOCY?