Artykuł
Ustalanie podstawy wymiaru zasiłku - 4 najczęstsze błędy w praktyce
Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku powstają liczne wątpliwości. Jednym z najczęściej popełnianych błędów jest uwzględnianie w podstawie wymiaru zasiłku składnika rocznego faktycznie wypłaconego pracownikowi, któremu zmieniono etat. Prawidłowe w tej sytuacji jest przeliczenie składnika rocznego w proporcji do aktualnego wymiaru czasu pracy.
Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego (a także zasiłku opiekuńczego, macierzyńskiego, świadczenia rehabilitacyjnego) stanowi:
● przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za okres 12 miesięcy kalendarzowych (pomniejszone o 13,71%) poprzedzających powstanie niezdolności do pracy lub
● przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia chorobowego (pomniejszone o 13,71%), w sytuacji gdy niezdolność do pracy powstała przed upływem 12 miesięcy (art. 36 ustawy zasiłkowej).
Mimo że wskazana ogólna definicja dotycząca sposobu ustalania podstawy wymiaru zasiłku jest stosunkowo prosta, w praktyce powstaje wiele wątpliwości i problemów, skutkujących w rezultacie popełnianiem różnego rodzaju błędów.
Błąd 1. Pomniejszanie wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru zasiłku o 13,71% w każdym przypadku
Mimo że łączna stopa procentowa składek na ubezpieczenia społeczne finansowanych ze środków pracownika wynosi 13,71%, to wynagrodzenie uwzględniane w podstawie wymiaru zasiłku w niektórych przypadkach nie może być pomniejszone o wskazany procent.
Taka sytuacja ma miejsce w stosunku do wynagrodzenia za miesiąc, w którym nastąpiło przekroczenie rocznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.
