Podróże służbowe - rozliczanie pracowników i zleceniobiorców
Pracownik odbywający na polecenie pracodawcy podróż służbową ma prawo do określonych należności, które mają mu zrekompensować wyższe wydatki związane z pracą i utrzymaniem na wyjeździe. Niestety, w praktyce zarówno interpretowanie okoliczności, w których te należności przysługują, jak i wyliczanie ich wysokości przysparza zakładom pracy sporo problemów i wywołuje niemało wątpliwości. W dużej mierze wynika to z tego, że regulacje prawne w tym zakresie są niedoskonałe i nie odnoszą się do wielu praktycznych zagadnień, z którymi pracodawcy spotykają się na co dzień w prowadzonej działalności.
Definicja podróży służbowej
Podróżą służbową jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy pracownika (art. 775 § 1 Kodeksu pracy). Pracodawca określa miejscowość rozpoczęcia i zakończenia podróży, czas jej trwania, a także środek transportu, z którego podczas delegacji będzie korzystał pracownik.
Z krajową podróżą mamy do czynienia, gdy pracownik porusza się na terytorium Polski, natomiast przy delegacji zagranicznej pracodawca zleca pracownikowi wykonywanie obowiązków poza granicami Polski i poza miejscem stałego wykonywania pracy w określonym terminie i państwie.
Elementy charakterystyczne dla podróży służbowej to:
● polecenie wyjazdu służbowego,
● wykonywanie zadania służbowego,
● miejsce pracy inne niż wynikające z umowy o pracę.
W orzecznictwie sądowym wielokrotnie prezentowano pogląd, zgodnie z którym przez pojęcie "miejsce wykonywania pracy" rozumie się nie tylko stały punkt w znaczeniu geograficznym, ale także pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju (np. powiat lub województwo) lub określoną w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym ma nastąpić pełnienie świadczenia pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 1 kwietnia 1985 r., I PR 19/85, OSP 1986/3/46).
PRZYKŁAD
POTRZEBUJESZ POMOCY?