Regulamin wynagradzania w praktyce - jak tworzyć, wprowadzać i zmieniać wewnątrzzakładowe źródło prawa pracy

Do liczby pracowników nie należy wliczać osób świadczących pracę na podstawie umów cywilnoprawnych czy współpracowników prowadzących działalność pozarolniczą. Regulaminu wynagradzania nie należy również tworzyć (niezależnie od liczby osób zatrudnionych) dla:

● członków korpusu służby cywilnej,

● pracowników urzędów państwowych zatrudnionych na podstawie mianowania i powołania,

● pracowników samorządowych zatrudnionych na podstawie mianowania, powołania i wyboru w: urzędach marszałkowskich, starostwach powiatowych, urzędach gminy, biurach (ich odpowiednikach) związków jednostek samorządu terytorialnego, biurach (ich odpowiednikach) jednostek administracyjnych jednostek samorządu terytorialnego,

● sędziów,

● prokuratorów (art. 239 § 3 Kodeksu pracy, dalej k.p.).

Do regulaminu wynagradzania nie należy wprowadzać zapisów odnoszących się do wynagradzania osób zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy, tj.:

● pracowników kierujących jednoosobowo zakładem pracy i ich zastępców,

● pracowników wchodzących w skład kolegialnego organu zarządzającego zakładem pracy,

● głównych księgowych (art. 241²⁶ § 2 w zw. z art. 128 § 2 pkt 2 k.p.).

Osobą zarządzającą zakładem pracy jest m.in. prezes, dyrektor, a także wieloosobowy zarząd spółki z o.o. lub spółki akcyjnej.

Pracodawca nie może nadużywać definicji osoby zarządzającej w imieniu pracodawcy, aby wyłączyć pewne grupy pracowników z korzystnych regulacji regulaminu wynagradzania. Potwierdził to Sąd Najwyższy w wyroku z 25 września 2007 r., sygn. akt. I PK 105/07, OSNP 2008/21-22/309), w którym orzekł, że: