Jak rozliczać honorarium autorskie wypłacone w ramach zatrudnienia na umowę o pracę oraz na podstawie umowy cywilnoprawnej

Przedmiot prawa autorskiego został określony przez ustawodawcę w ustawie z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), dalej ustawa. Zgodnie z jej przepisami, utworem jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (art. 1 ust. 1 ustawy). Ustawodawca zawarł w niej katalog przykładowych utworów. Wynika z niego, że przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory:

● wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe),
● plastyczne,
● fotograficzne,
● lutnicze,
● wzornictwa przemysłowego,
● architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne,
● muzyczne i słowno-muzyczne,
● sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne,
● audiowizualne (w tym filmowe).

Należy pamiętać, że powyższe wyliczenie ma charakter przykładowy i nie powinno być traktowane jak wyczerpujący katalog utworów. W literaturze przedmiotu uznaje się, że utworem jest to wszystko, co nie powstaje z wiernego odwzorowania rzeczywistości czy przedmiotów już istniejących. Oznacza to, że utwór choć w minimalnym zakresie powinien być oryginalny i powinien posiadać element nowości. W rozumieniu przepisów o prawie autorskim jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, aby było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identyczny wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo podobny rezultat. Odnosząc się do powyższego, aby dany przejaw działalności człowieka mógł być uznany jako twórczy, powinien spełnić kilka warunków, a mianowicie powinien: