Artykuł
DYSKRYMINACJA PRACOWNICY OPIEKUJĄCEJ SIĘ NIEPEŁNOSPRAWNYM DZIECKIEM
Za przejaw dyskryminacji bezpośredniej może zostać uznane nie tylko nieodpowiednie zachowanie w stosunku do samej osoby niepełnosprawnej. Sytuacja ta może mieć także miejsce, gdy przyczyną gorszego traktowania pracownika jest niepełnosprawność osoby, z którą pozostaje związany, np. dziecka.
Agnieszka Zwolińska
Jedną z fundamentalnych zasad prawa wspólnotowego jest zasada równego traktowania oraz niedyskryminacji, czego wyrazem jest art. 13 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (zwaną dalej TWE). Przepis ten stanowi podstawę prawną dla organów Wspólnoty do podjęcia działań niezbędnych do wyeliminowania wszelkiej dyskryminacji ze względu na płeć, rasę lub pochodzenie etniczne, religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną. Realizację zasady niedyskryminacji stanowi m.in. dyrektywa Rady 2000/78 z 27 listopada 2000 r. w sprawie ustanowienia ogólnych warunków ramowych równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy. Celem dyrektywy jest wyznaczenie ogólnych ram dla walki z dyskryminacją ze względu na religię, przekonania, niepełnosprawność, wiek oraz orientację seksualną w odniesieniu do zatrudnienia (art. 1 dyrektywy). Z powołanych wyżej przepisów wynika, że wspólnotowa konstrukcja zasady równego tratowania opiera się na wskazaniu w sposób wyczerpujący kryteriów, ze względu na które nie można różnicować sytuacji pracowników. Jednym z tych kryteriów jest niepełnosprawność.
