Artykuł
ZATRUDNIENIE NA CZAS OKREŚLONY W UE
Celem wprowadzenia przepisów unijnych dotyczących zatrudniania pracowników na czas określony jest zrównanie ich uprawnień z pracownikami zatrudnionymi na czas nieokreślony oraz pracującymi w niepełnym wymiarze czasu pracy, a także poprawa warunków pracy i ograniczenie dyskryminacji takich pracowników.
Katarzyna M. Świderska
W zakresie zatrudniania pracowników na podstawie umowy na czas określony obowiązuje dyrektywa Rady nr 99/70/WE dotycząca porozumienia ramowego w sprawie umów na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC). Dyrektywa ta odwołuje się do zapisu punktu 7 Wspólnotowej Karty Podstawowych Praw Socjalnych Pracowników, stanowiącego, że: „ustanowienie rynku wewnętrznego musi prowadzić do poprawy warunków życia i pracy pracowników Wspólnoty Europejskiej. Ten proces musi wynikać ze zbliżania tych warunków, przy ich stałej poprawie, szczególnie jeśli chodzi o formy zatrudnienia inne niż na podstawie umowy na czas nieokreślony, takie jak na podstawie umowy na czas określony, umowy o pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy, o pracę tymczasową czy sezonową”.
