Pracownik ma prawo do święta religijnego

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (art. 53) zapewnia każdemu wolność sumienia i religii. Do przestrzegania tego artykułu zobowiązani są także pracodawcy, który zatrudniają osoby należące do różnych kościołów i związków wyznaniowych. Zasady udzielania zwolnień na czas obchodzenia świąt religijnych przez osoby należące do kościołów i innych związków wyznaniowych regulują przepisy ustawy z 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (DzU z 2005 r. nr 231, poz. 1965 ze zm.). Ustawa gwarantuje obywatelom możliwość uczestniczenia w czynnościach i obrzędach religijnych oraz wypełniania obowiązków religijnych i obchodzenia świąt religijnych zgodnie z zasadami swojego wyznania. Osoby należące do kościołów i innych związków wyznaniowych, których święta religijne nie są dniami ustawowo wolnymi od pracy, mogą na własną prośbę uzyskać zwolnienie od pracy lub nauki na czas niezbędny do obchodzenia tych świąt, zgodnie z wymogami wyznawanej przez siebie religii (art. 42 ust. 1 ustawy). Pracownik, któremu zostało udzielone zwolnienie od pracy w tym trybie, ma obowiązek odpracować tyle dni, ile obejmowało zwolnienie, bez prawa do dodatkowego wynagrodzenia za pracę w dni ustawowo wolne od pracy (niedzielę i święta) lub pracę w godzinach nadliczbowych. Pracodawca udziela zwolnienia na wniosek pracownika złożony najpóźniej 7 dni przed planowanym zwolnieniem, a także nie później niż 3 dni przed planowanym zwolnieniem przedstawia pracownikowi warunki odpracowania wolnych dni. Zarówno prośba o zwolnienie, jak i jego udzielenie wraz harmonogramem odpracowania powinny być sporządzone na piśmie i włączone do części „B” akt osobowych pracownika.