KONIEC ROKU PODATKOWEGO DLA PRACODAWCY

Rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej (art. 11 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - DzU z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.). Możliwość zmiany przewiduje w tym zakresie art. 8 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (DzU z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm. - zwanej dalej ustawą o pdop), zgodnie z którym rok podatkowy może zostać inaczej określony w statucie albo w umowie spółki, albo w innym dokumencie odpowiednio regulującym zasady ustrojowe innych podatników. Koniczne jest powiadomienie o takiej zmianie właściwego naczelnika urzędu skarbowego. Zawsze będzie to jednak okres kolejnych 12 miesięcy kalendarzowych.

W odniesieniu do rozliczeń z pracownikami (a raczej za pracowników) i wypełnianiu obowiązków nałożonych na płatnika podatku przez ustawę z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (DzU z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm. - zwaną dalej ustawą o pdof) zawsze jednak bierzemy pod uwagę rok kalendarzowy. Innymi słowy, swoiście ustalony rok podatkowy ma znaczenie dla rozliczeń spółki (podkreślmy - odmienna regulacja może obowiązywać tylko w stosunku do osoby prawnej), a nie do rozliczeń zatrudnionych przez nią podatników.

Do kosztów uzyskania przychodów wliczane są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia, uzyskania lub utrzymania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w przepisach. Do kosztów uzyskania przychodu pracodawcy zaliczamy obciążania finansowe związane z zatrudnianiem pracowników (m.in. wynagrodzenie, składki na ubezpieczenia społeczne, świadczenia z tytułu wyjazdów służbowych).