Wynagrodzenie pracowników Zakładów Opieki Zdrowotnej

• Czy pracownik może domagać sie podwyżki?

• Podwyżka tylko w dużych ZOZ

• Przyznanie podwyżki - spory zbiorowe

W praktyce ciągle pojawiają się problemy ze stosowaniem art. 4a ustawy „203”. Poniżej przedstawiamy najciekawsze wyroki, jakie zapadły na tle stosowania powyższej regulacji.

Do ustawy z 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (DzU z 1995 r. nr 1, poz. 2 ze zm.) został dodany 22 grudnia 2000 r. z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2001 r. art. 4a ust. 1 stanowiący, że pracownikom samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej przysługuje od 1 stycznia 2001 r. przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia nie niższy niż 203 zł. miesięcznie, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy łącznie ze skutkami wzrostu wszystkich składników wynagrodzenia, a od 1 stycznia 2002 r. przyrost nie mniejszy niż kwota ustalona według podanego przez ustawodawcę wzoru, wynosząca w 2002 r. - 110,23 zł.

Dodanie powyższego przepisu do ustawy nastąpiło w wyniku zbiorowych protestów personelu służby zdrowia i budziło liczne kontrowersje ze strony pracowników i pracodawców.

Pracodawcy obawiali się, czy art. 4a jest zgodny z konstytucją. W wyroku z 18 grudnia 2002 r. K 43/01 (OTK-A 2002/7/96) Trybunał Konstytucyjny uznał, że art. 4a ustawy z 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców (...) jest zgodny z art. 2, 7 i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i nie jest niezgodny z art. 20 konstytucji.

Przed dodaniem art. 4a do ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń ugruntowane orzecznictwo sądowe do wcześniej już obowiązującego art. 4 ustawy wskazywało, że przepis ten nie stanowi podstawy żądania przez pracownika podwyżki wynagrodzenia.