Na emeryturze i zamiast emerytury. Warunki do uzyskania prawa do emerytury

Ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DzU z 2004 r. nr 39, poz. 353 ze zm. - zwana dalej ustawą o emeryturach i rentach z FUS) określa zasady ustalania prawa do emerytury i jej wysokości dla wszystkich ubezpieczonych, przy czym posługuje się pojęciem osoby ubezpieczonej w szerszym ujęciu aniżeli ustawa systemowa. Określa bowiem warunki do emerytury oraz sposób ustalania jej wysokości nie tylko dla osób podlegających ubezpieczeniu emerytalnemu, wprowadzonemu od 1 stycznia 1999 r. w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, lecz również dla osób, które podlegały ubezpieczeniu społecznemu na podstawie przepisów obowiązujących do 31 grudnia 1998 r., np. ubezpieczeniu społecznemu pracowników, osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, itp.

Ustawa o emeryturach i rentach z FUS zróżnicowała zasady ustalania prawa do emerytury i jej wysokości w zależności od wieku ubezpieczonych na dzień 1 stycznia 1999 r.

Wszyscy ubezpieczeni urodzeni przed 1 stycznia 1949 r. mogą uzyskać emeryturę po spełnieniu łącznie kilku warunków. A mianowicie po:

• osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn,

• udowodnieniu stażu pracy wymaganego do emerytury, wynoszącego co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Warunki te zostały określone w art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Emerytura dla osoby mającej staż pracy wynoszący co najmniej 20 lat (dla kobiety) i 25 lat (dla mężczyzny) została objęta gwarancją świadczenia najniższego - co oznacza, iż w przypadku, gdy kwota wynikająca z wyliczenia będzie niższa od kwoty najniższej emerytury, zostanie ona podniesiona do tej kwoty.