Ochrona dóbr osobistych pracodawcy i pracownika

Dobra osobiste człowieka, w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.

Artykuł 23 k.c. przewiduje otwarty katalog dóbr osobistych podlegających ochronie prawnej. Oznacza to możliwość włączenia w ich zakres wszystkich tych dóbr, które są nierozerwalnie związane z określoną osobą lub konkretnym podmiotem prawa, jak np. dobre imię firmy, prawo do nieujawniania faktów z życia rodzinnego i osobistego czy poufność informacji dotyczących zdrowia. Prawa wynikające z ochrony dóbr osobistych mogą więc być dochodzone wyłącznie przez tego, którego dobra zostały zagrożone lub naruszone, nie mogą być zbyte w drodze czynności prawnych między żyjącymi lub w drodze spadkobrania.

W razie dokonanego naruszenia może ona także żądać, żeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków. W szczególności może żądać złożenia oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie, a na zasadach przewidzianych w Kodeksie cywilnym może także żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej kwoty pieniężnej na wskazany cel społeczny. W razie wyrządzenia naruszeniem dóbr osobistych szkody majątkowej poszkodowany może też żądać jej naprawienia na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym. Właściwy do rozpoznawania roszczeń z tytułu ochrony dóbr osobistych w ramach stosunku pracy jest Sąd Okręgowy Sąd Pracy bez względu na wartość przedmiotu sporu.