Urlopy wypoczynkowe

Prawo każdego pracownika do wypoczynku jest zagwarantowane w Konstytucji RP. W świetle przepisów Kodeksu pracy urlop wypoczynkowy stanowi coroczną, ciągłą i odpłatną przerwę w świadczeniu pracy, przysługującą pracownikowi w ustalonym wymiarze, uzależnionym od jego stażu pracy, udzielaną dla regeneracji zdolności psychofizycznej do pracy.

Urlop powinien być zaplanowany i udzielony pracownikowi w tym roku kalendarzowym, w którym nabył on do niego prawo, w pełnym przysługującym mu wymiarze.

Prawo do urlopu wypoczynkowego przysługuje osobie zatrudnionej na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę.

Przy nabywaniu prawa do urlopu decydujące znaczenie ma pozostawanie w stosunku pracy, a nie świadczenie pracy. Jeżeli zatem pracownik nie wykonywał pracy z powodu choroby i pobierał zasiłek chorobowy, nawet wielomiesięczny, to nabywa prawo do urlopu za ten okres w pełnym wymiarze już w pierwszym dniu pracy po powrocie ze zwolnienia lekarskiego. Podobna sytuacja zachodzi, gdy pracownik korzystał ze świadczenia rehabilitacyjnego, które stanowi przedłużenie okresu zasiłkowego.

Roszczenia pracowników o udzielenie urlopu w naturze ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym stały się one wymagalne.

Minimalny wymiar urlopu wypoczynkowego wynosi 20 dni. Do takiego wymiaru urlopu mają prawo pracownicy zatrudnieni krócej niż 10 lat.

Natomiast wymiar urlopu wypoczynkowego dla pracowników posiadających co najmniej 10-letni okres zatrudnienia wynosi 26 dni.

Do stażu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze, wlicza się również okresy inne niż pozostawania w zatrudnieniu, zwane okresami zaliczalnymi. Okresy te można podzielić na dwie grupy: powszechne doliczane do stażu pracy w zakresie wszelkich uzależnionych od niego uprawnień pracowniczych oraz szczególne, doliczane do stażu pracy w zakresie określonego uprawnienia pracowniczego. Takim szczególnym okresem zaliczalnym jest okres nauki w szkołach ponadpodstawowych.