Komis w eksporcie

Komis w eksporcie

Zgodnie z art. 765 Kodeksu cywilnego przez umowę komisu przyjmujący zlecenie (komisant) zobowiązuje się za wynagrodzeniem (prowizją) w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek dającego zlecenie (komitenta), lecz w imieniu własnym. Zależnie od roli, jaką pełni komisant, istnieją dwa przypadki komisu: komis sprzedaży i komis zakupu. W pierwszej sytuacji komitent oddaje komisantowi towar do sprzedaży, natomiast w drugiej – towar jest kupowany przez komisanta dla komitenta. W związku z tym, że przedmiotem niniejszego artykułu jest komis w eksporcie, poniżej omawiany będzie jedynie przypadek komisu sprzedaży.

Dla lepszego zrozumienia sytuacji, o której mówimy, posłużmy się przykładem. Spółka polska (komitent) zamierza eksportować wyprodukowane meble. Nie ma jednak odpowiednich kontaktów handlowych i powierza dokonanie sprzedaży pośrednikowi – innej polskiej spółce (komisantowi), której zadaniem będzie znalezienie nabywcy poza granicami Polski i sprzedaż mebli. Podany przykład dotyczy oczywiście obrotu profesjonalnego, choć dopuszczalne jest także zawarcie umowy w obrocie konsumenckim, gdy komitentem jest podmiot nie będący przedsiębiorcą.

Charakterystyczne dla komisu jest występowanie komisanta wobec osób trzecich w imieniu własnym. Osoba komitenta nie jest ujawniana, w każdym razie nie musi być ujawniona, a wobec osób trzecich jako sprzedawca występuje komisant. W rzeczywistości sprzedawcą rzeczy jest komitent. To on pozostaje właścicielem rzeczy aż do momentu jej nabycia przez osobę trzecią. Komisant jako pośrednik nie nabywa własności rzeczy.

W przypadku komisu w eksporcie działanie komisanta w imieniu własnym przejawia się także w tym, że to on wystawia fakturę eksportową, występuje jako eksporter w stosunku do organów celnych i na niego wystawiane są dokumenty celne.