Zasady wyceny bilansowej a budowa zakładowego planu kont

Zasady wyceny bilansowej a budowa zakładowego planu kont

WALDEMAR GOS

Zgodnie z art. 4 znowelizowanej ustawy o rachunkowości zakres rachunkowości obejmuje:

1) przyjęte zasady (politykę) rachunkowości,

2) prowadzenie ksiąg rachunkowych na podstawie dowodów księgowych,

3) okresowe ustalanie lub sprawdzanie drogą inwentaryzacji rzeczywistego stanu aktywów i pasywów,

4) wycenę aktywów i pasywów oraz ustalanie wyniku finansowego,

5) sporządzanie sprawozdań finansowych,

6) gromadzenie i przechowywanie dowodów księgowych oraz pozostałej dokumentacji przewidzianej ustawą,

7) poddanie badaniu i ogłaszanie sprawozdań finansowych w przypadkach przewidzianych ustawą.

Można więc stwierdzić, że zakres rachunkowości jest szeroki. Celem niniejszego opracowania są zasady wyceny aktywów i pasywów i ich wpływ na budowę zakładowego planu kont. Wydaje się, że prawidłowa budowa zakładowego planu kont gwarantuje uzyskanie różnorodnych informacji zgodnych z potrzebami odbiorców informacji rachunkowej.

Wycena aktywów trwałych

Do aktywów trwałych zalicza się:

1) wartości niematerialne i prawne (koszty zakończonych prac rozwojowych, wartość firmy, inne wartości niematerialne i prawne),

2) rzeczowe aktywa trwałe:

a) środki trwałe (grunty, w tym prawo wieczystego użytkowania gruntów, budynki, lokale i obiekty inżynierii lądowej i wodnej, urządzenia techniczne i maszyny, środki transportu, inne środki trwałe),

b) środki trwałe w budowie,

3) należności długoterminowe,

4) inwestycje długoterminowe (nieruchomości, wartości niematerialne i prawne, długoterminowe aktywa finansowe, inne długoterminowe inwestycje),

5) długoterminowe rozliczenia międzyokresowe (aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego, inne rozliczenia międzyokresowe).

Należy pamiętać, że klasyfikując określony składnik majątkowy do aktywów trwałych lub obrotowych należy uwzględniać dwa niezależne kryteria, a mianowicie: przewidywany okres użytkowania danego składnika oraz przeznaczenie. Kryteriumjest szczególnie widoczne, porównując środki trwałe ujmowane w rzeczowym majątku trwałym z nieruchomościami zestawianymi z inwestycjami długoterminowymi. Jeżeli podmiot wykorzystuje składnik majątku trwałego, np. budynek, w działalności gospodarczej – wówczas ujmuje go w środkach trwałych. W przypadku gdy jednostka nabędzie budynek w celach spekulacyjnych, jako lokatę środków, środek nie uczestniczy w działalności gospodarczej – wtedy klasyfikuje się go jako inwestycje długoterminowe.