Darowizna a opieka

Bardzo często osoby dokonujące darowizny majątku, szczególnie na rzecz osób bliskich, są przekonane, że przyjęcie darowizny przez takie osoby nakłada na nie obowiązek sprawowania opieki nad darczyńcami i świadczenia im wszelkiego rodzaju pomocy. Podkreślić należy, że jest to założenie co do zasady nieuprawnione. Celem darowizny jest zawsze wzbogacenie obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Oczywiście, dokonanie darowizny rodzi po stronie obdarowanego moralny obowiązek wdzięczności, szczególnie jeżeli do tego typu umowy dochodzi pomiędzy osobami najbliższymi. Jednak prawna gwarancja oczekiwanych po stronie darczyńcy określonych działań ze strony obdarowanego, np. opiekuńczo-pielęgnacyjnych, nie mieści się co do zasady w istocie samej darowizny i nie może być warunkiem jej dokonania. Bardzo często mylone są przy tego typu umowach uprawnienia zbywcy nieruchomości, w stosunku do uprawnień, jakie nabywa zbywca nieruchomości zawierający nie umowę darowizny, ale umowę o dożywocie. Umowa o dożywocie regulowana jest w art. 908-916 Kodeksu cywilnego i ma zupełnie inny charakter niż umowa darowizny. Jest przede wszystkim umową o charakterze odpłatnym (darowizna ma zawsze charakter nieodpłatny). Przy umowie o dożywocie, nabywca nieruchomości w zamian za przeniesienie własności nieruchomości zobowiązuje się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie i w braku odmiennej umowy powinien przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczyć mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.