Klasyfikacja nieruchomości a sposób jej wykorzystania

Nieruchomości

Do kategorii nieruchomości, zgodnie z ustawą o rachunkowości, zaliczamy rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki, np.:

● grunty,
● prawo użytkowania wieczystego gruntu,
● budowle i budynki, a także
● będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego (art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy o rachunkowości).

Definicję nieruchomości zawiera także art. 46 k.c. Zgodnie z nim nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Definicje Kodeksu cywilnego i ustawy o rachunkowości są analogiczne.

Grunty według ustawy o rachunkowości oraz według obu ustaw o podatku dochodowym nie podlegają amortyzacji. Wartość początkową środków trwałych - z wyjątkiem gruntów niesłużących wydobyciu kopalin metodą odkrywkową - zmniejszają odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe dokonywane w celu uwzględnienia utraty ich wartości na skutek używania lub upływu czasu (art. 31 ust. 2 ustawy o rachunkowości). Oznacza to, że do celów rachunkowości jako składnik rzeczowych aktywów trwałych należy wykazać grunty, które jednak nie podlegają amortyzacji.

Prawo podatkowe jest bardziej restrykcyjne i stwierdza, że amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów. Oznacza to, że zgodnie z ustawą o rachunkowości podatnik dokonuje odpisów od gruntów służących wydobyciu kopalin oraz od prawa wieczystego użytkowania gruntów, ale nie są one kosztami uzyskania przychodów.