Obowiązek inwentaryzacji

Opisane w polityce rachunkowości zasady wyceny aktywów i pasywów to podstawa sporządzenia wiarygodnego i rzetelnego sprawozdania finansowego. Jednak wycena musi być poprzedzona inwentaryzacją, aby nie tylko sposób wyceny był prawidłowy, ale także stan poszczególnych składników majątku rzetelnie ustalony. Poprzez ustalenie rzeczywistego stanu składników aktywów i pasywów określonej jednostki, porównanie wyników inwentaryzacji z danymi z ewidencji księgowej oraz ustalenie, wyjaśnienie i rozliczenie różnic inwentaryzacyjnych dane z ksiąg rachunkowych wykazują rzeczywisty stan aktywów i pasywów. To z kolei umożliwia sporządzenie rocznego sprawozdania finansowego, które jasno i rzetelnie odzwierciedla sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy jednostki. Inwentaryzacja ma na celu nie tylko ilościową, ale także jakościową ocenę stanu składników posiadanych przez jednostkę. Dokonanie oceny przydatności inwentaryzowanych środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych, materiałów, towarów czy wyrobów gotowych przez kompetentnych członków zespołów spisowych stanowi dla służb ekonomiczno-finansowych podstawę oceny konieczności ustalania odpisów aktualizujących. Jednostki zwykle na bieżąco kontrolują należności od kontrahentów. Jednak w trakcie rocznej inwentaryzacji mogą ujawnić się okoliczności zmniejszające prawdopodobieństwo wyegzekwowania należności. Uznanie należności nieobjętych dotychczas odpisem aktualizującym za zagrożone wymaga utworzenia takiego odpisu. Wycena należności tak jak wycena innych składników aktywów wymaga bowiem uwzględnienia zasady ostrożności, która w tym przypadku oznacza konieczność oceny możliwości wyegzekwowania wykazanych w księgach rachunkowych należności.